با جاده ها به خاطر من ائتلاف کن
برگرد و در حریم دلم اعتکاف کن
بردار چادر عربی را غزل بپوش
شعری بخوان و دور سکوتم طواف کن
گاهی میان قافیه های شبانه ات
دست مرا بگیر و مرا اعتراف کن
بی روسری هوای دلم را قدم بزن
شب را کنار وسوسه هایم خلاف کن
دستم به شعرهای سیاسی نمی رود
چشمان سبز فتنه ایت را غلاف کن
بی تو کبیسه اند تمام دقیقه ها
تقویم را از این همه نحسی معاف کن
سجادصفری اعظم
زندگی بی تــــــــــــــــــــو مثل کابوس است،مثل هذیان ،شبیهِ بیمــــــــــاری
بی تو پاییــــــــــــز می شود تکرار، توی تقویم های دیــــــــواری
زندگی بی تــــــــــــــــــو مثل اندوه است ،در هیاهویِ سردِ ساعـــــــت ها
من دلم شورمی زند بی تـــــــــــو، اه از این دردها و عـــادت ها
بی تــــــــــــــــــو دنیا همیشه تاریک است ،ماه و خورشید نورشان مرده
بی تو جان می دهند قافیـــــه ها، پشت این واژه های پـــــژمرده
بی تـــــــــــــــــو انگشت های حاسدِ شهر،می زنندم نهیبِ رســـــــوایی
بی تــــــــــــــــو درانتهای این جاده ، مقصدی نیست غیر تنهایی
زندگی بی تــــــــو مثلِ؛ نــــه بی تـــــو ،زندگی مثل هیچ دردی نیست
گفتن ازحال و روز من کارِ،هر غزل سازِ دوره گردی نیســـــت
سجادصفری اعظم
پالتو ات را بپوش و راهی شـو ، تا رسیدن به مرز تنهایی
کافه ها را یکی یکی طی کن ، در شب روسیـــــــاه یلدایی
خط بزن خاطرات عشقت را ، دل بکن از خیال آغوشش
خسته شو از غبار سردی که ، خانه ات را گرفته بر دوشش
رد شو از این سکوت دردآور،با غروری که هی له ش کردی
شب به شب در دلت بگو معشوق ، من نمی خواهمت که برگردی
پالتو ات را بپوش و راهی شو ، خالی از بغض های تکراری
عاشقی را بکش به صُلابه ، بین مخروبه های بی عاری
عاشقی امتداد تنهایی پیش معشوق های توزرد است...
پالتو ات را بپوش و باور کن عاشقی طعم تلخ یک درد است
سجادصفری اعظم
قـدری آهسته تـــــــر این فاصله را هجی کــــــــــــن
آن قَدرها که تـــــــــو گفتی دلمان بی هم نیست
می شود پشت همین پنجـــــــــــــــــــــره ها دیدت زد
نقش چشمان تـــــــــو در خاطر من مبهم نیست
خیس شد پلک دلم از غم نادیدن تـــــــــــــــــــــــــــو
گر چه بــر صورت سرخم اثری از نــــــــم نیست
خواستم کام و تــــــــــــــو دادی به دلم وعده ی دور
غافلی ، عمـــــــــر جوان بیشتر از یک دم نیست
آدم از روی هوس گــــــــــــــــــر لب سیبی بوسید
جـــــــــــــرم حوّاست، حواسش به دل آدم نیست
من به خال تــــــــــــــو نگارا تن وجان می بخشم
آن که بخشید سمرقند به تــــــــــــــو حاتم نیست
ترسم از آخــــــــــــر این قصه و رسواییِ خویش
رایگان حرف در این شهـــــــر،تــــــو دانی کم نیست
سوختی جان مـــــــــــــــرا حال بیا رحمی کن
بیش از این ها به خدا بی تــــو شدن حقم نیست
سجادصفری اعظم
نعشی میان قبر تـــــــــــو پیدا نمی شود
اما دلــــم ز خاطـره ات پا نمی شود
کابوس های من به تو پیوند خورده اند
تقدیر من بدون تـــــــومعنا نمی شود
لعنت به دل سپردن و دلواپست شدن
نفرین به هرچه بعد تو حاشانمی شود
گم می شوی ته همه ی خواب های من
در خواب هـــم،ضمیرِمنم،ما نمی شود
سیگارها تمام شد و کوچه ته کشید
بغض کبیســـــه ی دل من وا نمی شود
برگردوخاطرات مرا با خودت ببـــــــــر
این درد تـــوی کوله ی من جا نمی شود
سجادصفری اعظم
تنها تــر از نیلوفـــــــــرِ مُردابِ خاموشی
غمگین تــــــراز بارانیِ سردی که می پوشی
با چشم هایی خستــه و تب کرده بیدارم
می ترسم از یک پلـک و یک دنیـــــا فراموشی
می ترسم از بـرق نگاهت لحظه ی رفتن
از سردیِ آهِ تــــــــــــــــــو هنگام هم آغوشی
یک شب دلت راجای من بی"تو"تصورکن
دیدی چه ساده مثل سیر وسرکه می جوشی
فنجان قهوه ، شعر، شب ،"نه نه " نمیچسبد
لطفا بمان حتی اگـــــــــــر چیزی نمی نوشی
لطفا شبت را روی بازوهای من سر کن
ای چشم هایت بهترین دارویِ بی هوشــی
رویای من مردن به روی دست های توست
هرچند بعد ازمن تـوهم مشکی نمیپوشی
"سجاد صفری اعظم"
تنهایی مرا ببر از خاطـــــــــرم خـــــــــزر
غرقم کن و تمام مــــــــــــــرا با خودت ببر
این خسته ی همیشه پریشان از آن تـــــــــو
جان مرا به قیمت یک خواب خوش بخــــر
از گونه های زندگی ام درد می چکـــــــــد
از آستین حوصله ام بغض های تـــــــــــــر
مبهوت مانده ام به تماشای مرگ خویش....
مثل سکوت مادری از داغ یک پســـــــــر
آواره ی سکوتم و پاگیـــــــــــــر بی کسی
نفرین به سرنوشت ، به این شوم بی پدر
عمریست دور خاطره اش لول می خورم
عمریست فلبداهه فقط می روم سفـــــــــر
دیگــــــــــر کسی برای دلم "او" نمی شود
تنهایی مرا ببر از خاطرم خــــــــــــــزر
سجاد صفری اعظم
قـدری آهسته تـــــــر این فاصله را هجّی کــــــــــــن
آن قَدرها که تـــــــــو گفتی دلمان بی هم نیست
می شود پشت همین پنجـــــــــــــــــــــره ها دیدت زد
نقش چشمان تـــــــــو در خاطر من مبهم نیست
خیس شد پلک دلم از غم نادیدن تـــــــــــــــــــــــــــو
گر چه بــر صورت سرخم اثری از نــــــــم نیست
خواستم کام و تــــــــــــــو دادی به دلم وعده ی دور
غافلی ، عمـــــــــر جوان بیشتر از یک دم نیست
آدم از روی هوس گــــــــــــــــــر لب سیبی بوسید
جـــــــــــــرم حوّاست، حواسش به دل آدم نیست
من به خال تــــــــــــــو نگارا تن وجان می بخشم
آن که بخشید سمرقند به تـــــــــــو حاتم نیست
ترسم از آخــــــــــــر این قصه و رسواییِ خویش
رایگان حرف در این شهـــر،تــــــو دانی کم نیست
سوختی جان مـــــــــــــــرا حال بیا رحمی کن
بیش از این ها به خدا بی تو شدن حقم نیست
