هوش از سرم رفــت ای پری؛ تابِ تماشـا نیست


گیسو پریشـــان کــرده ای ؛ تقصیر از مــا نیست


لطفــی که در گیســــو و ابروی لطیفـــت هست


در پرنیــان و مخمـــــل و در رخــتِ دیبـــــا نیست


شهدی اســــت در گیلاسِ آن چشمــانِ مینائی


دیگـــر نیــــــازی به مـــیِ ناب و به وُدکـــا نیست


لحن ات نمی گنجد در این نت های سُل لا سی


دو نیست و رِ نیست و می نیست و فا نیست


در وسعــتِ نــــامِ تو هــر هفت آسمان گم شد


نه... جمـــعِ چندین حــــرفِ محدودِ الفبا نیست


من مُــرده بودم زنـده ام کـــردی تو با سِحــــرت


سِحــری که در لیلـی و شیرین و زلیخا نیسـت


جان را تو بخشیــدی که در هُــرمِ نفــس هایت


جاری ست روحی که در انفاسِ مسیحا نیست


گفتند: جـــــز او را بـبـیــن؛ امــــا ندانســـتـنــد


این چشــم دیگر بر کسی غیر از تو بینا نیست


امروز دستــم را بگیــر ؛ آری همیــن امــروز...


در حکم دل، موکولِ این واجب به فردا نیست

مرتضی عزیزی