بر زمین افتاده مردی که شما را دوست دارد
مرد لبخند شما در کوچه ها را دوست دارد
روزگاری پاسخش ؛ جانم شنیدن از شما بود
مرد از ژرفای دل صاحب صدا را دوست دارد
غصه خواهد خورد او در غیبت محبوبه ی خود
مرد از دست شما ، طعمِ غذا را دوست دارد
شهر وقتی نیستی چون کشتی بی بادبان و
مرد موجِ دائمِ ، موی شما را دوست دارد
رفته ای ،افسانه ای ، ای ماه روی شعرهایم
رفته ای اما بدان ! مردی شما را دوست دارد
امیر طاهری(مطمئن نیستم)
به پای خویش برفتم ، که پــای دارِ تو باشم
دگـر چگــونه توانـم ؟ کنار و یارِ تــو بـــاشم ؟
مرا به دیده ی یک شمع نیم سوخته دیــدی ،
به این امید که شاید ، شبی به کارِ تو باشم
منی که ریشه ی خود را به دستِ سردِ تو دادم
به خود چگونه بگـویم ؟ که راهدارِ تــو باشم ،
من آن نسیمو تو ای گل! که خار خواندی یم، اما !
به دل امـیـد مبندم ، که غمگســارِ تــــو بـاشــم ،
چگونه چون غزلی در صحیفه ی تــــو بیایم ؟
چگونه گوشه ی کاغذ به اختصـارِ تو باشم ؟
امیر طاهری
تو و عشقت،قلم را دوست دارم
و طبعِ دفترم را ، دوست دارم
برایت اینکه در نجوا ، شبانه
غزل می آورم را دوست دارم
سحرهای دعایت شاعرم کرد
نمازِ مادرم را ، دوست دارم
شکستم از برایت،بغضِ سرد و
غمِ دور و برم را دوست دارم
پدر را ، مادرت را دوست داری
پدر را ، مادرت را دوست دارم
شفا می خواستم،قلبم شکستی
سلامِ آخرم را ، دوست دارم
وداعی نیست در دل،غیر از اینکه
همین که بهترم را دوست دارم
امیر طاهری
