دست چین

دستم نمی رسد که تو را دست چین کنم
این شاخه هم که خر شده سر خم نمی کند

وقتی گل انار لبت قسمت من است 
پائیز از علاقه ی من کم نمی کند

یک سیب سرخ،سهم پدر بود و نصف کرد 
دادش به تو که نصف کنی با من و چه بد

حواٌ شدم که مال تو باشم ، ولی خدا 
من را شریک بچه ی آدم نمی کند

برفم که ذره ذره مرا ذوب میکنی
در آخرین سپیده دم قلٌه ی نگاه

هرکس که گر گرفته در آغوش گرم تو 
دیگر توجهی به جهنٌم نمی کند

از شعر دم نزن،تو که شاعر نمی شوی
خامم که عاشقت شده ام، نه!بگو بله

از او که پای خوب و بدت ایستاده است 
جز دل چه خواستی که فراهم نمی کند؟

باشد، بتاز اسب خودت را ، ولی سکوت
تنها جواب رج رج شلاق های تو

بی زحمت چمن به تو آوردهام پناه 
اسبی که رام عشق تو شد رم نمی کند

طاهره خنیا

گل انار

دستم نمی رسد که تو را دست چین کنم
این شاخه هم که خر شده سر خم نمی کند

وقتی گل انار لبت قسمت من است 
پائیز از علاقه ی من کم نمی کند

یک سیب سرخ،سهم پدر بود و نصف کرد 
دادش به تو که نصف کنی با من و چه بد

حواٌ شدم که مال تو باشم ، ولی خدا 
من را شریک بچه ی آدم نمی کند

برفم که ذره ذره مرا ذوب میکنی
در آخرین سپیده دم قلٌه ی نگاه

هرکس که گر گرفته در آغوش گرم تو 
دیگر توجهی به جهنٌم نمی کند

از شعر دم نزن،تو که شاعر نمی شوی
خامم که عاشقت شده ام، نه!بگو بله

از او که پای خوب و بدت ایستاده است 
جز دل چه خواستی که فراهم نمی کند؟

باشد، بتاز اسب خودت را ، ولی سکوت
تنها جواب رج رج شلاق های تو

بی زحمت چمن به تو آوردهام پناه 
اسبی که رام عشق تو شد رم نمی کند

طاهره خنیا

فرض کن

فرض کن پرنده باشی و یکی آسمان به آسمان بگیردت 
خون ِ توی شیشه باشی و کسی استکان به استکان بگیردت

هر چه را محال بود فرض کن ! هر چه را که زشت ، هر چه را غریب ..
فرض کن سگی که نان خورِ تو بود ، گاهِ دُم تکان تکان ، بگیردت ..

هر چه هست ..هر چه هست ، بوف ِ کور .. رختخواب ِ پیرمرد ِ خنزری..
رنجِ ِ هر چه مرده ، هر چه گور ِ پُر ، پنج شنبه در میان بگیردت ..

جفتِ سازگارِ سال های سال در تلاش ِ بردن ِ دل ِ یخی !
سردی ِ تن تو کم نمی شود هر چقدر "مهربان " بگیردت ..

چای دارچین و دار چین و " دار " .. صبح ِ ناگوارِ جرثقیل ها ..
روی این طناب ، تا ابد بناست سبز مرگی ِ جوان بگیردت ..

از شبانه های بطری و عذاب ، تا شهید ِ مرز پرگهر شدن 
آرواره ی سگی به نام ِ درد ، استخوان به استخوان بگیردت ..

این ستون به آن ستون ، خبر / فرج ..مشت مشت ، مشتِ بسته .. مشتِ باز ..
چسبِ زخم روی هر چه لب که .. 
- هیس ! فوقش این که " درد ِ نان " بگیردت !!

- درد ِ نان نه...
- درد ِ نان که بهترست از پرندگی در آسمانِ ِ حبس!
فرض کن هر آن که مرزخواه ِ تن ، با کمان و بی کمان بگیردت!

شهر، امن نیست .. کوچه امن نیست..آآآآه .. امن نیست .. خانه امن نیست..
دشمنی که " فرضی " است ، فرض کن پادگان به پادگان بگیردت !

گریه .. گریه .. گریه های ِ قحط ِ اشک ..گریه هایِ از درون و بی سند ..
گریه های روح ، در لباس ِ چرک .. (چرک مرگی ِ جهان بگیردت )

مطبخ است و مسلخ است و دوزخ است از اجاق ِ گاز ، تا اتاق ِ گاز !
جبر ِ اختیار / اختیار ِ جبر
این ولت کند ، که آن بگیردت !

دخترِ کسی شدی و خط ِ بعد،
همسرِ کسی شدی و خط ِ بعد،
مادر ِ کسی شدی و خط ِ بعد،
مرگ .. مرگ ِ ناگهان بگیردت !

مثل ِ کله پاچه ، مُثله .. کله پا .. بوی قُرمه سبزی از سرت بلند ..
گوسفند باش و سر به راه باش تا شفاعت ِ شبان بگیردت !

- ماهی ِ سیاه! 
( ماهی ِ سیاه ، با دهان ِ باز فحش می دهد )
- تف به ساحل ِ " ارس " ! کجاست پس او که خواست در امان بگیردت ؟!

ماهی ِ سیاه ، توی تابه .. آخ .. زخم های تا به تا .. (نمک بریز ! )
بوی زردچوبه می دهی ، غزل ، مثل ِ درد ِ زایمان بگیردت ..

ته گرفته هم کلام و هم کلم ..دوووود از دلت بلند می شود
شور می شود دوباره چشم هات.. اشک ، باید از جهان بگیردت..

بیت ِ بعد ، زنگ ِ خانه 
زنگ ِ بعد ، سفره در تلاش ِ هضم ِ حاضری !
کاش این زمین ِ از گلوله گرم ، سرد و گرم ، از دهان بگیردت ..

لب پریده .. دست بسته .. چشم باز .. نیم خورده .. نیم مرده .. نیم سوز..
( راوی ِ روان پریش مانده است از کجای داستان بگیردت ! )

...

طاهره خنیا

خاک و خون

نیا به چشم و دست و یاد .. و چشم و دست و یاد ، پَر ! شبیه ِ زخم کهنه ای برهنه زیر ِ پالتو ! 
نریز خنده خنده .. خیره .. خسته .. خرد .. جمع کن ! شکسته هات را بچسب ، چسب ِ زخم ِ نو به نو !

نترس از شب ِ دراز و چشم ِ باز و تخت ِ طاق باز و وزن ِ گله ی گراز روی سینه ات ! 
که زنده ای ! تپنده ای ! اگرچه لای چرخ دنده ای و خرد می شوی و خاک و خون .. بلندشو !

به راه های بد قدم ، جنازه های محترم ، به سایه های روی هم که رو به رو ، امان نده !
نمانده فرصتی به زادنت .. به سیب دادنت .. عقب نیفتی از زمان که از تو می زند جلو ..

تو جای هیچکس نبوده ای و رو به پس نبوده ای و در گزینه های گوه ، مگس نبوده ای !
بریز دور یاد را و فصل ِ انجماد را و زخم ِ بی ضماد را .. برو .. برو .. فقط برو !

تمام قد رسیده ای عصب به درد و خط ِ اخم و زخم ِ دست و چسب ِ زخم و کار .. کار .. کار .. کار .. 
که سرپرست ِ خانوار ی و که در فشار ی و که بیمه هم نداری و چقدر زن که مثل ِ تو !

نه همسرت .. نه عطر ِ یک زن ِ غریبه توو به توو ی بسترت .. نه بیش ازین مجال سوزی ِ پرت .. 
برید پا .. شکست پل .. تمام شد .. خراب شد .. خراب ِ آن خرابه ای که مانده پشت ِ سر نشو !

نه قلب ِ سرتق ت ، نه جفت ِسابق ت ، نه عاشق ت ، نه فاسق ت ، نه هر غمی که نقب زد به هق هق ت ..
نگو که چند درصداست خون ِ دل که خورده ای .. سلامتی ِ مستی ات که می خورد تلو تلو !

فراتر از چقدر هااا کشیده ای .. دویده ای .. رسیده ای به ناکجا ی هرکجا ی بی کجا ..
چقدر مانده از تنت ؟ به انهدام ِ بودنت ؟ نفس نگیرد اسبی ات ! طاطا ! بدو .. طاطا ! بدو .

طاهره خنیا