دختر قند و عسل

 ای پَـــــری خاطـــره های قشنگ !

 سنگ صبور من و دل هـای تنگ !

 ای که پس پلک تو شب ، شعله ور!

 از مُــــژه ات ماه مـــن آویــــــزتر !

 بازترین پنــــجره ی رو بــه ماه !

 نشئه ی شیریـــن نخستین نـــگاه !

 راز نهفته پس خــــــواب عمیق !

 جـــلوه ی رویــایی عهـــد عتیق !

 مخمل نــــرم نوســـان و نســـیم !

 کی من و تو باز به هم می رسیم ؟

 کـــی گُـــل لبخند تو وا می شود ؟

 موی تو بر شانه رها می شــود ؟

 کــــی به ترانه ، به ترنم ، به ناز

 می بری ام تا تب یک خلسه باز؟

 کــــی وَ کجا باز دو باره پری !

 در تپش تازه ی من می پــری ؟

 دخـــتر مهـــتاب شبانگاه راز !

 آینـــــه ی صیقـلی عشوه ساز !

 بارش بی وقفه ی چشم تــــرم !

 پنـــــجره ی بــــاز نسیم آورم !

 دختر قند و عسل و ناز و نـی !

 کی شود این فاصله ها تا تو طی ؟

 پس بـــزن از روی ، نقــاب سیاه

 در عطــش چشـــمه بیارای مـــاه

 دامــــن شعله بتـــکان در شبـم

 غنـــچه ی بوسه بنشان بر لبـم

 کی به تپش ، کی به کشش ، کی به ناز

 در رگ من می پری آهسته باز

 زندگی ام با تو غزل ، بی تو غم

 بی تو غزل ، تلخ ، عسل بی تو سم

 تازگـــی فصــل بهــــار و نسیم !

 کی من و تو باز به هم می رسیم ؟

 سالم پوراحمد 

خاطــــره انگیـز

 بــی خیال آمـــــد و آتش به خیالاتم زد

 آنقَدَر خاطــــره انگیـز که مــن ماتم زد

 آمد و رد شد و خندید و نگاهی هم کرد

 دست دادم که سلامـــی بکنم او رَم کرد

 رفت از چشمه ی پــایین ِدهِ بالایــــــــی

 پُر کند کوزه ی خالی ، پَری رویایـــــی

 قـــد و بـالاش بلا بود و نگاهش محشر

 چشم هــایش عسل تازه و لبهایش تــــر

 شیوه ی کبک دری داشت ، خرامان می رفت

 سایه وار از پس او ماه به سامـــان می رفت

 من که گیج از تپش یک تب دیگر بودم

 دامـن پـاک دلم را بـه گنــاه آلـــــودم

 رفتم آهسته به دنبال دلم تا چشمــه

 دیدم آمیخته مهتاب تنش با چشمــه

 باد در موی بلنــدش به تمنــا پیچید

 ماه در چشم قشنگش به تماشا تابید

 گیج و منگ آمدم از تپه سرازیر شدم

 تا رسیدم به سرِ چشمه نمک گیر شدم ،

 کفتر بوسه ی سرخی به هوایم پَر داد

 گفت با چشمـــه درآمیز گوارایت باد !

 عسل از چشم و شکر از لب شیرینش ریخت

 او غـــزل بود کــه بــا شعر تر مــن آمیخت

 من که دیگر پُر از احساس جدیدی بودم

 دامـــن شعر خـــودم را به غـــزل آلودم.

سالم پوراحمد

نسیم آشنــــا

توی چشاش زُل می زنم ، روی موهاش گُل می زنم

با لهجه ی دوسِت دارم ، سمت صداش پُل مـــی زنم

 ســـاده می گم دوسش دارم ، نمـــــی تونم نبینمش

تازه مـی شم وقتی که تو قــاب نگام مـــی بینمش

 ساده س ولی مهربونه ، مث کف دس می مونه

وقتی میـــاد آسمـــونو به ایوونم مـــی کشـــونه

 دل شکسته مو میــاد ، بانگاهـــاش بند می زنه

خستگی از تنم می ره ، وقتی که لبخند می زنه

 ستاره نیس کهکشونه ، از گوش شب آویزونه

میاد یواش رو ایوونم ، پولکاشـــو می پاشونه

 هی می پره تو خواب من ، هی خوابمو می پرونه

پــرنده هــــای غربتو ، توی چشـــام می نشـــونه

 دلم می خواد گریه کنم ، اشکامو تنـــها ببــــارم

خـــاطره هاش نمی ذاره ، پلکامو رو هم بذارم

 دل و به جاده می زنم ، می خوام برم سفر سَحَر

نسیم آشنــــا منـــو ، به شهـــر رویاهــــام ببــر

سالم پوراحمد