شب دوباره بر سرم آوار شد
بین ما هر پنجره دیوار شد
آنکه اول نوشدارو می نمود
بر لبِ ما، زَهر نیش مار شد
عیب از ما بود از یاران نبود
تا که یاری یار شد بیزار شد
یاوری ها بار ِ منّت شد به دوش
دست ها آغوش نه، افسار شد
عاقبت با حیلۀ سوداگران
عشق هم کالای هر بازار شد
آبِ یکجا مانده ام، دریا کجاست؟
مُردم از بس زندگی تکرار شد
اردلان سرفراز
تــو را نگــاه مــی‌کنــم کــه خفتــه‌ای کنــار مــن
پــس از تمــام اضطــراب، عــذاب و انتظــار مــن
تــو را نگــاه مــی‌کنــم کــه دیــدنــی‌تــریــن تــویــی
و از تــو حــرف مــی‌زنــم کــه گفتنــی‌تــرین تــویــی
مــن از تــو حــرف مــی‌زنــم، شــب عــاشقــانــه مــی‌شــود
تــو را ادامــه مــی‌دهــم، همیــن تــرانه مــی‌شــود
کــاش بــه شهــر خــوب تــو، مــرا همیشــه راه بــود
راه بــه تــو رسیــدنــم، همیــن پــل نگــاه بــود . . .
اردلان سرفراز
باز کن پنجره را و به مهتاب بگو
صفحه ذهن کبوتر آبی است
خواب گل مهتابی است
ای نهایت در تو، ابدیت در تو
ای همیشه با من، تا همیشه بودن
باز کن چشمت را تا که گل باز شود
قصه زندگی آغاز شود
تا که از پنجره چشمانت، عشق آغاز شود
تا دلم باز شود، تا دلم باز شود
دلم اینجا تنگ است، دلم اینجا سرد است
فصلها بی معنی، آسمان بی رنگ است
سرد سرد است اینجا، باز کن پنجره را
باز کن چشمت را، گرم کن جان مرا
ای همیشه آبی ای همیشه دریا
ای تمام خورشید ای همیشه گرما
سرد سرد است اینجا باز کن پنجره را
ای همیشه روشن، بازکن چشم به من
اردلان سرافراز
